Rozdział II

Ze znużeniem przyglądałem się ludziom przechodzącym przez hotelowy hall. Zadziwiającym było, jak wiele osób mogło się przewinąć w przeciągu pół godziny w, wydawałoby się, drogim i niedostępnym dla większości budynku. Wątpiłem, by wielu z nich miało tyle szczęścia, by mogli mieszkać w Red Velvet za pieniądze pracodawcy. Nawet biorąc pod uwagę fakt, że dość spora część nie była Japończykami co najmniej z wyglądu.

Zerknąłem na stylowy zegar, zapewne jeszcze sprzed ery technologicznej, i niezadowolony mlasnąłem językiem. Zu spóźniał się już ponad kwadrans, a ja nie miałem najmniejszej ochoty czekać na niego tylko po to, żeby potem wypiąć przed nim tyłek. Zgarnąłem włosy sprzed oczu i wstałem. Śledząca mnie niemal przez cały czas recepcjonistka wydawała się być jeszcze bardziej podejrzliwa, dlatego posłałem jej słodki uśmiech heartbreakera i niespiesznym, kołyszącym krokiem udałem się do głównego wyjścia.

- Gdzieś się wybierasz, kotku? - usłyszałem za sobą mocny, męski głos. Mimowolnie wzdrygnąłem się na jego dźwięk.

- Nareszcie! - prychnąłem z urazą. Lubiłem markować tę emocję, jednak wyjątkowo była ona dziś prawdziwa. I to aż za bardzo. - Nie za wysoko poszybowało to twoje ego, pozwalając ci wyjść z założenia, że będę czekać?

- Nie aż tak wysoko, skoro rzeczywiście czekałeś - odpowiedział z uśmiechem. Zu był wysoki, muskularny, a pewność spojrzenia jego ciemnoszarych oczu musiała robić wrażenie nawet na przełożonych. Wiedziałem, że pod ubraniem kryje się co najmniej sześć dużych blizn i kilkadziesiąt mniejszych, ale czego innego można się było spodziewać po szefie „chłopców do zadań specjalnych”, niesławnym Krwawym Zu? Westchnąłem ciężko i oparłem lewą dłoń wierzchem o biodro, przenosząc na nie ciężar ciała.

~~ ^.^ ~~

- Powiesz mi wreszcie, co się stało? - spytał mężczyzna, ściągając przez głowę czarną podkoszulkę. Jego umięśniony tors robił naprawdę duże wrażenie, a szkarłatny tatuaż atakującego, wężowatego smoka na lewej piersi i ramieniu tylko podkreślał oliwkową, południowochińską cerę i drapieżną urodę. Zu wydawał się być zupełnie poważny, dlatego westchnąłem cicho, opierając się na sztywnych rękach na pościeli za sobą.

- Stara znalazła sobie jakiegoś nowego przydupasa - stwierdziłem w końcu bez entuzjazmu.

- Ale do tego chyba się już przyzwyczaiłeś - zauważył spokojnie Zu, sięgając po hotelowy telefon. - Co pijesz?

- Balkan Vodka <<wódka bałkańska o zawartości procetowej alkoholu aż do 90%; przyp. aut.>> z likierem albo coś polskiego - odpowiedziałem bez namysłu i zgarnąłem z oczu irytujący mnie od dłuższego czasu zaplątany kosmyk włosów. - Z tym, że teraz sobie wymyśliła, że jest zakochana i chce brać ślub. Akurat jak zaczynałem się cieszyć, że za pół roku ją wypierdolę, ten kurwiszon sobie znalazł jakiegoś chuja do dupczenia pod moim dachem! - syknąłem, gdy poczułem ostry ból w kościach dłoni. Popatrzyłem w jej stronę i dopiero teraz się zorientowałem, że podświadomie uderzyłem zaciśniętą pięścią w dębowy filar podtrzymujący baldachim. - Trzeba było go widzieć! Sierota wyglądał, jakby go w wyprodukowali Chińczycy do jajka-niespodzianki... Bez urazy - dodałem szybko, gdy zorientowałem się, jaki moje słowa mogły mieć wydźwięk.

- Jeśli to taka sierota, to go podtruj i z głowy - Zu tylko machnął ręką na moją ostatnią uwagę. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że xiao Hei ma wyrzuty sumienia - Zu uśmiechnął się sugestywnie, ale ja pokiwałem przecząco głową. Wiedziałem, że raszpa by od razu się na mnie zemściła w najmniej przyjemny sposób.

- Aż tak bardzo chcesz się mnie pozbyć? - prychnąłem z przekąsem. - To może od razu zróbmy sobie spacer na psy i pochwalmy się rewelacjami, że mi ogon wystaje z dupy, co?

- Tego nie powiedziałem - Zu zamruczał i usiadł tuż przy mnie, po czym założył mi rękę na ramieniu, zmuszając do obrócenia się w jego stronę. - Gdzie ja bym znalazł takiego drugiego kociaka, co? - spytał i momentalnie poczułem na ustach lekko gorzkawy smak jego warg. Niedawno pił alkohol, tego byłem pewny.

- I właśnie dlatego nam obu powinno zależeć na tym samym, nieprawdaż - wyszeptałem mu zalotnie prosto do ucha, gdy udało mi się chociaż na chwilę odzyskać wolność. - O ile dobrze pamiętam, to jeden z twoich zna-ah!-jomych ma jakieś wtyki w Departamencie Personalnym, Ta-ak? - Zu tylko zamruczał twierdząco, nie odrywając się od mojego obojczyka.

Zmrużyłem oczy, delektując się tą subtelną, ale równocześnie stanowczą pieszczotą i założyłem z zadowoleniem ręce na jego silnych barkach. Zu był dzisiaj zupełnie inny niż zawsze, co lekko mnie dziwiło. Swoją partię grał też czas, przez jaki nie kochałem się już z żadnym mężczyzną.

- Więc liczę na pomyślną współpracę - stwierdziłem i zacisnąłem nieco palce. Chwilę potem usłyszałem syk Zu i wylądowałem plecami na pościeli przyciśnięty za oba nadgarstki do łóżka.

- Zapominasz, że mnie się nie drapie, kotku? - spytał, a w jego oczach po raz pierwszy dzisiejszego wieczoru zauważyłem ten charakterystyczny błysk, którego nie znosiłem.

- Co? O czym ty… - zerknąłem kątem oka na swoje palce i zauważyłem, że zamiast normalnych paznokci miałem długie, ostre pazury. - Kurwa, kiedy…? - wydukałem zdezorientowany. Nawet nie zauważyłem momentu, w którym mój zwierzęcy genotyp doszedł do głosu.

- Mhhmmm - wymruczał z satysfakcją Zu. - To mówisz, że wystarczy odrobina delikatności i nawet nie kontrolujesz się przy mnie? - spytał, a na jego ustach gościł uśmiech zwycięzcy.

- Wal się - syknąłem i szarpnąłem się, jednak z góry wiedziałem, że nie miałem szans przy mężczyźnie.

- Nawet nie próbuj. Wiesz, że mi nie uciekniesz - wyszeptał mi prosto do spiczastego ucha i pociągnął za nie zębami. Nie byłem w stanie udawać, że mi się to nie podoba. Zu zwolnił uścisk na moim prawym nadgarstku i sięgnął do bluzki, powoli podciągając ją do góry i masując okrężnymi ruchami mój brzuch, a potem klatkę piersiową. Zamruczałem zadowolony, gdy jego chłodna dłoń sięgnęła do na wpół twardego sutka. - I tak o wiele lepie… - mężczyźnie przerwało pukanie do drzwi. - Nie ma chuj wyczucia czasu, co? - mruknął niezadowolony i wstał, puszczając mnie wolno.

Wsunąłem się nieco głębiej w łóżko, obserwując, jak Zu odbiera alkohol w stalowym wiadrze z lodem. Ledwo stłumiłem śmiech, gdy skonsternowany pracownik został powstrzymany przed wejściem do pokoju. Mężczyzna stanowczo zbyt nachalnie rozglądał się po wnętrzu, dlatego mlasnąłem niezadowolony i zsunąłem się z pościeli.

Podszedłem do lustra osłoniętego przed ciekawskimi spojrzeniami z zewnątrz przez szafę. Sięgnąłem do hotelowej półeczki i odnalazłem szeroką szczotkę. Zazwyczaj nie przepadałem za takimi rozwiązaniami bez względu na zapewnienia o sterylizacji, ale wolałem to, niż przymusową zmianę długości włosów, gdyby te na dobre splątały się ze sztucznym futrem, a spinki poharatały skórę głowy.

- Wolisz teraz, czy potem? - usłyszałem za plecami głos Zu, więc z ociąganiem popatrzyłem na niego przez ramię. Trzymał w dłoniach butelkę z charakterystyczną, białą etykietką Balkana.

- To zależy, czy przez większość czasu chcesz się pieprzyć, czy urządzać sentymentalne pogaduchy o starych czasach. Pijany mało mówię, ale to już chyba wiesz - odpowiedziałem, zsuwając ostatnie futerko na gumce ze swoich włosów. - Oczywiście o ile uda ci się mnie upić - dodałem po chwili ze śmiechem. Wsunąłem palce głęboko przy skórze i potrząsnąłem lekko, rozkładając kosmyki w dość naturalny układ czarnych, srebrzyście białych i rudych pasemek, sięgających mi niemal do talii. Szybko przeczesałem je, z niezadowoleniem zauważając, że lisie uszy zdecydowanie w tym przeszkadzają.

- W takim razie twoje zdrowie, kotku - Zu z uśmiechem podał mi zimnoniebieski napój w wysokim kieliszku. Szkło było lodowate w dotyku. Przysunąłem szklankę do nosa i powąchałem ostrożnie. Płyn miał dość ostry zapach alkoholu z delikatnie słodkawą nutką, ale z pewnością nie zawierał w sobie nic niepowołanego.

- Curacao? Myślałem, że nie lubisz farbek w wódce - stwierdziłem, pociągając dość duży łyk. Płyn rozlał się po moim organizmie wraz z falą gorąca i chłodu. Może nie działał na mnie tak, jak na ludzi, ale i tak uwielbiałem alkohol wysokiej klasy.

- Niebieski pasuje ci do oczu - odpowiedział zupełnie bez sensu Zu i napił się ze swojego kieliszka barwionej cieczy. Jego drink był zdecydowanie bledszego koloru, dlatego miałem przeświadczenie graniczące z pewnością, że użył likieru jedynie w celach towarzyskich. Ostatecznie mężczyzna był niemal bezpośrednio pod Fangji shifu, więc nie mógł mieć słabej głowy. Nie lubiłem pić z ludźmi szybko się upijającymi, a chyba tylko Lilly i ruska część Sztyletów wytrzymywali więcej niż Zu. - Lepiej? - spytał, gdy odstawiłem puste naczynie na stolik i podszedłem do łóżka.

- Trochę - wzruszyłem ramionami, zerkając kątem oka na uśmiechniętego mężczyznę. - Do końca butelki może mi przejdzie. A jak nie, to zamówimy następną - skwitowałem i usiadłem na łóżku we flirciarskiej pozie z zalotnie skrzyżowanymi nogami. - To co, spodziewasz się jeszcze jakiś gości?

- Dla ich własnego dobra, nie - odpowiedział Zu, odkładając kieliszek z do połowy wypitą trzecią już kolejką. Mężczyzna przysunął się do mnie i zachłannie wcałował w moją szyję. Zachichotałem cicho i położyłem dłonie na jego łopatkach, przyciągając lekko do siebie. Sam nie dowierzałem, jak bardzo brakowało mi ciepła cudzego ciała.

- Jak jutro będzie cokolwiek widać spod blu… - zacząłem, ale Zu nie dopuścił dalszych słów stanowczym pocałunkiem w bardzo intensywny sposób. Popchnął mnie w wyczuciem na łóżko i zagrodził drogę swoim ramieniem.

- To nikt nie odważy się ruszyć mojej własności - dokończył w końcu, przenosząc się z powrotem na szyję i powoli zniżając ku mostkowi, a ja zamruczałem niezadowolony na te słowa. Mężczyzna szybko mnie jednak uciszył palcem przyłożonym do ust. Tym razem zdecydowanie szybciej postanowił pozbyć się bluzki. Moja biała cera gejszy wręcz irytująco kontrastowała z oliwkową, ciepłą skórą Zu, ale jemu wyraźnie to nie przeszkadzało.

- Nawet nie myśl, że jutro mi uciekniesz tak jak dzisiaj - wymruczał do mojego ucha, a ja mimowolnie spiąłem pośladki, czując, jak chłodny palec mężczyzny powoli zsuwa się pod mój ogon. - Rozluźnij się, przecież obaj tego chcemy - jego niski, nieco chrypliwy tembr głosu sprawiał, że mógłbym zrobić wszystko. Byłem idiotą, ale chyba nawet mi to nie przeszkadzało.

- Jak mnie Fangji shifu jutro zabije, to czuj się winny - stwierdziłem nieco zawyżonym głosem, odchylając głowę do tyłu w zadowoleniu.